Voorlezen

Ik was in de Rode Hoed om verhaaltjes van 140 woorden te lezen voor de camera. Een marathon van twee dagen waarvoor een heleboel schrijvers uitgenodigd waren om hun 'kronkels' te laten horen. Tijdens het laatste uurtje van die marathon kwam ik binnen. Ik sloot me aan bij een paar wachtende collega's.
'Vind je het eng?' vroeg iemand.
'Nee,' zei ik, 'het is gewoon voorlezen, toch?'
'Noem dat maar gewoon. Met een camera erop.'
'Die vergeet je wel.'
'Ik vind het héél eng.'
'Ik vond er net nog niet zoveel van,' zei ik.
'Ik kan er ook niks van, maar als je er - zoals jij - héél goed in bent.'
'Dat ook weer niet,' zei ik. 'Zeg, hoeveel stukjes zijn precies de bedoeling? Ik kan wel een paar dagen voorlezen.'
'Moet je haar horen,' zei iemand anders, 'Alsof ze de stukjes zo uit haar mouw schudt.'
'Eh,' zei ik, 'nou nee, dat bedoel ik niet, maar...'
'Wat bedoel je dan?'
'Nou ja, ik hou een weblog bij, hè? Dus daar heb ik gewoon wat vanaf geplukt. Dat is nogal makkelijk.'
'Stukjes van 140 woorden zijn anders heel erg moeilijk te schrijven.'
'Ik zeg ook niet dat het goede stukjes zijn.'
'Nee, natuurlijk niet. Dat zeg je niet.'
'Het zijn denk ik slechte stukjes,' zei ik.
Toen was ik aan de beurt.
De collega's schonken er eentje in, terwijl ik me naar de slachtbank begaf met mijn zes gefileerde rotstukjes over mijn kleurloze kutleven.
'Het is ons toch gelukt je onzeker te maken, hè!' riepen ze me nog achterna.