Er was op deze doordeweekse dinsdagavond geen huiskamervoorstelling. Maar goed ook, want man en ik waren strontchagrijnig. Zoals Deetje strontverkouden is. Het zou, als u naar ons was komen kijken, een kille bedoening geworden zijn. Zo weinig muziek zat er in. Ja, vanaf boven het droge blaffen van ons zeehondje. Maar dat is niet om aan te horen.
U kunt zich gelukkig prijzen dat u hier niet was vandaag.
Naast het schrijven, heb ik op deze internationale vrouwendag de wenkbrauwen van man bijgeknipt.
Verder was ik vandaag alleen even buiten de deur voor een tienminuten gesprekje met Jeetjes juf. En om Deetje op te halen. Omdat ik steeds het plan had om nog te gaan rennen, heb ik me de hele dag ook niet gedoucht.
'Ik vind er niks aan,' zei ik af en toe hardop.
En als ik man de trap op, of af, hoorde lopen, hoorde ik hem telkens heel diep zuchten.
Ik ga nu verder lezen in Legende van een zelfmoord van David Vann.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Dit zou een wat meer experimentele akte zijn in het stuk.
Terrific work! This is the type of information that should be shared around the web. Shame on the search engines for not positioning this post higher!
cheap viagra
Een reactie posten