De eerste voorstelling

Toen het publiek om half acht in onze woonkamer zat, was de risotto nog làng niet klaar en de kinderen al doorgedraaid. De rijst was keihard. En met die paar felgroene erwtjes in die lichtbruine brei zag het er eerder uit alsof hier in huis Buikgriep nog rondwaarde. Op het plaatje zag het er anders uit. Het stoven van de rijst in de oven zou minstens twee uur gaan duren, in plaats van de tien minuten die Donna Hay er voor had staan.
'Ja, Donna is goed. Maar Donna's tijden kloppen nooit,' glimlachte iemand uit het publiek. 'Tipje: je kunt het het beste in een pan doen en dan roeren.'
'Zullen we toch maar pizza's gaan halen,' zei ik, 'dat gaat volgens mij sneller.'
'Nee, zeg!' zei man. 'Nu is de risotto bijna klaar.'
'Nog lang niet. Het ziet er ook uit als kots.'
'Jij wilde risotto maken!'
'Jij vond het toch een goed idee?'
'Ik snapte niet dat jij risotto wilde maken,' zei man. 'Jij lúst helemaal geen risotto.'
'Jij zei dat jij het wel zou maken,' zei ik. 'Ik heb de rijst gekocht.'
'Ook nog eens de verkeerde rijst!' riep man.
Het publiek lachte.
'Dit is precies waar we op hoopten,' zeiden ze tegen elkaar.
'Ik wilde eigenlijk al pizza halen,' zei ik. 'Maar ja, omdat zij...' Een hoofdknik naar het publiek. Er zat een hele goede kokkin tussen. Ik wilde niet dat zij zou denken dat wij het er ons makkelijk vanaf maakten. En daar ga je. Op het moment dat je voor je publiek gaat denken, kan het nooit meer goed komen met je eigen risotto.
Even later stond de kokkin dus achter ons camping-gasfornuis te roeren. Ze haalde een Frans bouillonblokje uit haar handtas. Die had ze altijd bij zich voor noodgevallen.