B-Bal

Rond vier uur in de ochtend stapte ik uit de taxi.
'Schep ze,' zei mijn nieuwe redacteur met wie ik een taxi naar huis deelde. 'Schep ze, hè!'
'Joehoe,' zei ik en deed de deur dicht.

Binnen verwarmde ik twee knakworsten en besmeerde brood met mosterd. Ik zette ook water op voor een warmwaterzak. Eenmaal in bed legde ik die kruik op mijn verkrampte, grote tenen. In de hoop dat ze weer terugsprongen in hun oorspronkelijke positie.

De hele avond strompelden de vrouwen voorbij. De gangen door, trap op trap af, over het rode pluche, zich stuk voor stuk vastklampend aan de gouden relingen. Met twee handen. Waarom doen we dat nou toch? Die hakken. Maakt het ons mooier?

Ik zag een dichter op bergschoenen.

'De gemiddelde travestiet loopt nog beter op hakken dan jij,' constateerde een beroemde acteur mij toen we op weg waren naar de stadsschouwburg. Ik denk dat de laatste zwangerschap mijn voeten voorgoed verbreed heeft. Maar dat kon ik hem niet zeggen. Het klonk zo uitgewoond.
Dus: mijn muiltjes knelden wat, ik liep er een tikje vreemd op. Maar ze waren heel erg mooi en ooit heel duur geweest. En dat was het belangrijkste.

Hoe fris en fras en met rode wangetjes we die schouwburg binnenkomen, hoe verlept en verlopen we tegen het ochtendgloren met z'n allen weer buitenstaan.
'Ik zou die afterparty maar niet doen, als ik jou was,' heb ik in de oren van mensen gefluisterd, 'ga maar lekker naar huis, onder de wol. Dat is voor iedereen het beste.'
Op den duur ken je iedereen, is iedereen jouw fan en jij de hunne.
Dan moet je weg.

'Zeg maar tegen papa dat ik een sigaretje heb gerookt met Jan Mulder op het Ajax terras. Dan zal hij trots op me zijn,' zei ik aan de telefoon tegen mijn moeder. 'O nee, zeg dat maar niet tegen papa. Van dat sigaretje.'
'Hebben jullie ook ergens over gepraat?' zei mijn moeder.
'Nee.'
'Maar wat moet ik dàn tegen je vader zeggen?'