Bij de tweede voorstelling was ik er niet. Man schijnt aan tafel de krant gelezen te hebben. Het is voor hem extra moeilijk om gewoon zichzelf te zijn, want hij heeft een theateropleiding gedaan. Het spel sluipt er bij hem al gauw in en als vanzelf zoekt hij het drama op. Man staat voor zijn werk veel op podia. Maar hij speelt daar, naar eigen zeggen, nóóit iemand anders dan zichzelf. Het publiek dat voor de tweede avond bij ons gereserveerd had, zegde op het laatste moment af. Dus hij las die krant heel naturel. Zo mooi naturel heb ik hem zelfs nog nooit gezien.
's Avonds laat kwam ik pas aanzetten, met een tasje nieuwe kleren.
'Dat is een beetje een gekke broek,' zei hij toen ik 'm aanhad.
'Het is toch niet zo'n broek met een laag kruis?' zei ik.
'Een beetje laag is het wel,' zei hij.
'Maar niet heel erg laag toch?'
'Nee, niet heel erg laag. Het kan wel.'
'Hier lijk ik slanker in,' zei ik.
'Ja,' zei hij, 'maar jij bènt het niet.'
'Maar wat ben ik dan?'
'Het is nogal een modieuze broek,' zei hij.
'Hij zit toch goed bij de kont?'
'Jawel,' zei hij.
'Maar...?'
Stilte.
'Vind jij dat ik 'm terug moet brengen?' vroeg ik.
'Hoe duur was-ie?'
Ik was blij dat verder niemand van dit gesprek getuige was.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten