De eerste zon

Als we het terras van het café op komen, zitten ze daar. De vader, de moeder, het bijna vijfjarig dochtertje en het zes weken oude dochtertje. Het ziet eruit alsof ze voor het eerst uit hun hol gekropen zijn. Na alles.
We staan stil bij hun tafeltje. Ze hebben bitterballen besteld en limonade, en voor de vader bier en sigaretten. We kijken in de kinderwagen.
'Ach, wat een schatje,' zeggen we.
'Ze slaapt nooit,' zegt de moeder.
'Nu wel,' zeggen we.
'Alleen als we wandelen,' zegt de moeder. ''s Nachts slaapt ze niet.'
De vader neemt een slok bier. 'Op het moment dat de baby zich aankondigde, hing zij voor het eerst slap als een vaatdoek over een emmer,' zegt hij. 'Zo lieten we haar achter.' Hij glimlacht.
'Jij hebt een mooi prinsessendoekje om,' zeggen we tegen het meisje. 'Heel mooi.'
Het meisje knikt, neemt een hap van haar bitterbal.
'Ze mag nu alles hebben wat ze wil,' zegt de moeder. 'Als ze maar eet.'

Even later spelen alle kinderen uit het café op de steiger. Jeetje klimt over de stenen, langs het water naar de kant. Ze houdt zich aan het riet vast om niet te vallen. Andere kinderen volgen haar. Niemand valt in het water. Ook het meisje met het hoofddoekje balanceert gevaarlijk over de stenen, haar legging wordt een klein beetje nat, maar verder blijft ze droog.

'We hebben wat te vieren,' zegt de vader. 'De bestraling is afgelopen.'
'Wow,' zeggen we.
'Nu alleen nog een jaar chemo,' zegt de vader. 'Zes weken op, zes weken af.'
'Jee,' zeggen we.
'Ik ben zo trots op haar,' zegt de vader, 'ze moest wekenlang, elke dag drie kwartier met haar gezicht in zo'n masker liggen. Ze mocht helemaal niet bewegen en niet praten. En dat deed ze. Als het begon, lazen wij Jip en Janneke voor en pas na afloop van de bestraling zei ze: 'Dat verhaaltje hadden jullie gisteren al gelezen hoor.'
We knikken.
'Ik moet wel een vrolijke vader blijven,' zegt de vader, 'dat ben ik aan haar verplicht.'