Rokjes dag

De dag begon om half zeven in de ochtend. Daar sta je dan - kogelrond, in je ondergoed - met je dochter van bijna vijf voor een open kledingkast te discussiëren over het belang van het combineren van kleding. Je vertelt haar wat wèl en wat niet samen kan worden gedragen en dat dat wat zij wil echt! niet! kan! Punt uit. En dat we dat ook echt! niet! doen!
'Omdat ik de baas ben,' roep je. En: 'Discussie gesloten.'

Jeetje is anti-broek. Goed, dat begrijp ik. Al heb ik zelf vrijwel nooit rokjes aan en heb ik ook weleens gelezen dat dochters - zeker als ze nog jong zijn - hun moeder als groot voorbeeld zien. Ze willen in alles op haar lijken. Maar Jeetje houdt niet van mijn kledingstijl. Die noemt ze 'saai' en de kleur zwart vindt ze 'iew.'

Terug naar het hele prille begin van de dag.
'Je mag kiezen!' roep je. 'Dat rokje met stippen óf dat t-shirt met stippen.'
'Ik wil allebei.'
'Nee, dat staat voor geen meter.'
'Jawel.'
Dit zal uitmonden in een onnodig gevecht.
Tenslotte krijs jij: 'Waarom wil jij nou altijd dat kutrokje aan!' En je werpt je dochtertje terug op haar bed. Jouw buik - die je volkomen vergeten was - verkrampt meteen.
'Dat is geen kutrokje.' Ze huilt. 'Dat is geen kuhutrokje.'
'Sorry, dat is ook geen kutrokje. Dat had ik ook niet moeten zeggen.' Je hijgt. Dan strompel je terug naar je eigen bed. Uitgeput. Het is zeven uur. De wekker gaat!