Het waren achteraf gezien waanzinnige maanden; zittend achter m'n bureautje op de slaapkamer en maar doorschrijven. Ik rolde zo uit bed, schoof achter de groene werktafel en kon weer terug het bed in. Ik leefde in de fictie. Met onderbrekingen als eten, gezin en sociale zaken.
De proefdruk van de novelle die ik voor de grafische school in Rotterdam schreef, heb ik gisteren voor het laatst doorgenomen. De dag daarvoor kreeg ik de zetproef van het verhaal voor Tirade onder ogen.
Nu is er geen eigen verhaal meer waar ik middenin zit, geen verhaal waar ik aan denk. Weg is de ijzeren regelmaat. En de komende maanden zal alles voorgoed anders worden. Zelfs mijn huis zal niet meer van mij zijn.
Hier zit ik met een grote voetbal aan mij geplakt, waarmee ik regelmatig tegen deurposten stoot. Wanneer is die er precies gekomen en zo rond?
Mijn hoofd zoekt nog naar nieuwe verhalen, ergens een houvast. Mijn lichaam is nog niet beter en slaapt 's middags uren.
Vandaag kocht ik een slaapzakje maat 50 - 62. Een auberginekleurige badcape. Een thermometer. Een speen voor vanaf dag 1. Sudocrème voor rode billetjes. Een borsteltje.
'Een borsteltje! Een borsteltje. Wat moeten we daar nou mee?' zei man. 'Jeetje had het eerste jaar toch ook geen haar?'
En in onze woonkamer staat een Maxi-Cosi met versleten tijgerprint waar Jeetje ooit in lag. Nu weer, opgerold en demonstratief. Bijna vijf jaar. Ze doet net alsof ze slaapt.
Iedereen bereidt zich op zijn eigen manier voor op een nieuw verhaal. Dat bijna geen verhaal meer is. En wat dan?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Heb je al een naam voor de nieuwe Jeetje? Ik bedoel, hier.
Nee, nog niet. Dat kan pas als ze er is, denk ik.
Een reactie posten